Wat een stuiterende 10-jarige snapt over teamwork (en de werkvloer soms vergeet)

Die lessen kwamen dit jaar sneller dan verwacht. Mijn zoon is inmiddels 10, de jongste van z’n vriendengroep, maar ook de grootste. Want: lang, buzzcut (hij mocht eindelijk een keer z’n haar kaal laten scheren, mijn moederhart huilt nog steeds zachtjes), en een stuiterbal met een mond als een misthoorn. Subtiele aanwezigheid? Niet bepaald.

Op dag 1 van de zegeljacht liep ik toevallig een rondje met de hond en besloot even te kijken. Daar stonden ze, vol enthousiasme, keurig achter de borden zoals de Lidl-medewerker had gevraagd, elkaar coachend op de spelregels:

• We delen de zegels eerlijk.
• Je blijft achter de borden staan.
• Je vist geen bonnetjes uit de prullenbak.
• Vriendelijkheid helpt (hint: je krijgt meer zegels als je niet bromt als een onvriendelijke pinguïn).

En net toen ik dacht: "Wat doen ze dit goed!", kwam ze eraan. Een vrouw van een jaar of 60, keurig gekleed, hip brilletje. Ze liep naar buiten en stak van wal.

• "JULLIE mogen hier niet staan!"
• "Jullie maken teveel herrie!"
• "Jullie zijn niet netjes!"
• "En daarom krijgen jullie van mij GEEN zegels!"

Pardon? Vanuit het niets. Geen hallo, geen vriendelijk verzoek, gewoon pang boem hakbijl. De jongens keken haar verbaasd aan. Eentje haalde z’n schouders op en zei: "Nou dan niet, mevrouw." Een ander: "Het is toch een openbaar gebouw?" Maar de vrouw bleef staan, hoofd in de lucht, schamper kijkend, alsof ze persoonlijk was aangevallen door een stelletje hooligans in spe.

En het werd nog erger...........

Een paar tienermeiden vonden het nodig om Jack (mijn slungelige stuiterbal met z’n verse buzzcut) uit te schelden voor "kankerbol". Zijn vriend met een Knolpower-rugzak? Die kreeg "kankerknol" om z’n oren. En alsof dat nog niet genoeg was, liepen ze naar de Lidl-medewerkers om te klagen dat de jongens "gemeen" deden.

En wat gebeurde er?

Niet die meiden werden aangesproken. Niet de mevrouw die de jongens zonder reden afsnauwde. Nee, de jongens werden weggestuurd.

Ik stond daar en dacht: Waarom?

Waarom zien mensen niet gewoon een stel kinderen die lol hebben, iets leren over het leven, en later misschien met een warm gevoel terugdenken aan de Lidl en die leuke knuffelactie? Waarom hebben we zo snel een oordeel klaar als iemand niet in ons standaardplaatje past?

En dat brengt me bij de werkvloer.

Want laten we eerlijk zijn: hoe vaak gebeurt dit daar ook?

• Die ene collega die net wat anders is dan de rest, wordt er net iets sneller op aangekeken.
• Een jonge, enthousiaste nieuwkomer krijgt een sneer in plaats van een warm welkom.
• De oude rot in het vak wordt weggezet als "vastgeroest" in plaats van gewaardeerd om z’n ervaring.

Hoeveel verder zouden we komen als we open zouden staan voor elkaar? Als we niet meteen oordelen, maar even in gesprek gaan? Of gewoon: een beetje vriendelijker doen?

Dus bij deze een oproep. Aan de medewerkers van de Lidl: praat eens met die kinderen voordat je ze wegstuurt. Besef dat die jongens de klanten van de toekomst zijn. Aan ons allemaal: sta eens stil bij je eigen eerste reactie op mensen die anders zijn dan jij.

En aan de wereld in het algemeen: #DoeEensBeetjeLief.

Wie weet, misschien krijg je er zelfs een knuffeltje voor terug.