10 jaar geleden…….. Thuiswerken met kinderen deel 2

Deze week merkte ik dat duidelijkere communicatie en elkaar meer ruimte geven voor mij en mijn gezin enorm hielpen bij het thuiswerken en thuisonderwijs. Van sommige dingen deden we meer en sommige dingen deden we minder (of lekker helemaal niet en de kinderen mochten ook nog een aantal dagen naar de noodopvang).

10 jaar geleden zwaargewond

We gingen de week vol spanning in (vooral ik, want ‘ik moest zoveel en had het zo druk’) maar gedurende de week werd het steeds relaxter. Was er dan helemaal geen spanning? O jawel. Ook deze week waren er weer momenten waarbij de paarse tape heel welkom was en behang en behangplak fijn waren geweest. En net voordat ik onze strategie en bevindingen van deze week in een blog wilde vangen zag ik de quote die Rob deelde. En ik realiseerde me dat het vandaag precies tien jaar geleden is dat mijn dochten zwaargewond raakte na een val van de trap met haar oma.

Waar maak ik me druk om?

Ineens deed het er allemaal niet meer toe. Waar maak ik me eigenlijk druk om? Mijn mooie 10 jarige meisje, blond, rond, gezond en deze week zichzelf overstijgend bij het thuis leren is er nog. Iets waar wij zo dankbaar voor zijn en te weinig bij stil staan. En ik loop te mopperen over de stress van het thuiswerken, de frustratie, de huilbuien van de kinderen en schreeuwende youtubers die onze woonkamer binnen ‘schellen’. (Ja, schellen. Die gasten verdienen met die filmpjes toch genoeg geld om fatsoenlijke geluidapparatuur en microfoons te kopen. Heel irritant-we hebben een verbod op Dutchtuber inmiddels-)

Tien jaar geleden, ons meisje was precies 11 weken oud. Vrienden openden hun nieuwe bedrijfspand en wij gingen voor het eerst samen weer op stap na de geboorte van ons meisje. Opa en oma pasten op. Het werd een dag om nooit te vergeten. Een dag die nog jaren lang invloed zou hebben op, niet alleen ons leven, maar op het leven van de hele familie.

Trotse oma, mijn schoonmoeder, haalde Dirkje uit bed. Ze was lekker aan het kletsen en keutelen met haar kleindochter toen ze met Dirkje op haar arm de trap afliep. Dat was de bedoeling tenminste. Want gelijk bij de eerste tree verstapte ze zich, miste de leuning en tolde van boven naar beneden met baby in haar armen de trap af. Met een klap landen ze op de tegelvloer in de hal. Oma met haar hoofd op de punt van de verwarming. Ze was bij bewustzijn, maar het bloedde hevig. En Dirkje? Dirkje lag levenloos onderaan de trap. Mijn schoonvader was inmiddels de gang in gerend er terwijl alle kleur uit haar kleine gezichtje verdween tilde hij haar op. Een lappenpop hing in zijn armen. Op dat moment dachten opa en oma dat ze een dood meisje in hun armen hadden. In paniek belde ze 112 en probeerden haar wakker te krijgen. Godzijdank lukte dat.

De kracht van onze zorg.

Ondertussen belde ze ons. Wat wij zagen toen we binnenkwamen zal mij de rest van mijn leven bijblijven. Bloed van oma, veel bloed, een lijkbleke huilende baby met een soort toeter op haar hoofd en paniek. Zelf bleef ik destijds wonderbaarlijk genoeg de rust zelve. Toen de ambulance kwam werd ze in een spalkzak gelegd. Ze was gewoon te klein om zo op een brancard te leggen. Het was mijn eerste keer in een ambulance. Op dat moment besefte ik niet precies wat er aan de hand was. De ambulance belde naar de spoedeisende hulp van ziekenhuis 1 en vertelde dat ze eraan kwamen met een baby met hoofdtrauma. Hoofdtrauma? Hoorde ik dat goed? En hoorde ik ook dat ziekenhuis 1 weigerde? WAT? Kan dat? De ambulance belde ziekenhuis 2 en die weigerde ook! Huh? De ambulancemedewerker zei vervolgens: we zijn bij ziekenhuis 1 ook geweigerd dus komen toch naar jullie. Op dat moment duizelde het mij een beetje. In het ziekenhuis werden we bij aankomst gelijk opgevangen door een arts. Dirkje werd op de brancard naar een kamer gebracht waar een team van NEGEN mensen klaar stond om haar te behandelen. Eigenlijk drong het op dat moment pas tot mij door dat er iets heel erg mis was. Dirkje bleek op twee plaatsen haar schedel te hebben gebroken en verschillende kneuzingen over haar hele lijfje te hebben. Ik kan het over de lange nasleep hebben, maar alles kwam goed.

Een happy end dus, dankzij de goede zorg en het adequate optreden van ambulancebroeders, verpleegkundigen, artsen, fysiotherapeuten, psychologen en alle andere zorgverleners die vandaag precies 10 jaar geleden 15 januari klaarstonden voor mijn kind, mijn familie en mij. Ineens besefte ik vandaag: als we 10 jaar geleden corona hadden gehad was er misschien echt geen plek geweest voor mijn baby en had het wellicht heel anders afgelopen. Dus om nog even terug te komen op het geven van ruimte aan elkaar. En op de quote ‘It’s society that created rules for us, but you can break out of that.’ ………ook vanaf maandag wordt hier weer naar eer en geweten gewerkt en thuis les gevolgd. En wel binnen de mogelijkheden van die dag met ruimte en liefde voor elkaar. Want, we doen het toch mooi maar samen. En…..’in between you can do anything you want.’ Van de derde week thuiswerken met kids ga ik een feestje maken. Geniet!

Susanne